Razem są jak pięść. Potrafią powstrzymać kolumnę wojska liczącą 3000 ludzi. Działają w kilkuosobowych oddziałach, w których najważniejsze jest zgranie i wzajemne zaufanie. Nazywają siebie braćmi po broni. Żołnierze jednostek specjalnych, cisi profesjonaliści.Najczęściej do wojsk specjalnych trafiają mężczyźni między 30. a 40. rokiem życia. - Faceci w młodszym wieku są często niedojrzali - przekonuje komandos "z powołania" ppłk Krzysztof Przepiórka, jeden z pierwszych żołnierzy GROM-u, były dowódca oddziału bojowego. Młodsi kandydaci to często narwańcy, zbyt chętni do pociągania za spust.
Kto może zostać komandosem?
Dobrze by było, aby kandydat był żonaty. - Taki facet lepiej ocenia sytuację. Nie podejmuje niepotrzebnego ryzyka, bo wie, co może stracić - dodaje ppłk Przepiórka, dziś prezes Fundacji Byłych Żołnierzy Jednostek Specjalnych. Osiłek z osiedla, który ćwiczy sztuki walki i biega po klubach szukając zaczepki, nie ma po co przychodzić na selekcję.
-
Sprawność fizyczna jest bardzo ważna, ale sprawność umysłowa jest jeszcze ważniejszaŚp. gen. Włodzimierz Potasiński, były szef Wojsk Specjalnych
Sprawność fizyczna jest bardzo ważna, ale sprawność umysłowa jest jeszcze ważniejsza - mawiał śp. gen. Włodzimierz Potasiński, dowódca Wojsk Specjalnych - Nasi ludzie działają zazwyczaj z dala od dowództw i sami muszą podejmować bardzo trudne wybory decydujące często o czyimś życiu lub śmierci - podkreślał.
Człowiek, który chce służyć w wojskach specjalnych musi mieć określony profil psychologiczny. Kandydat do wojsk specjalnych nie może być impulsywny - podkreśla ppłk Przepiórka. Nie może być też indywidualistą. - Nawet gdy samodzielnie jest gwiazdą, a nie potrafi pracować w zespole, wyleci z jednostki - podkreśla wojskowy.
Kwestia wykształcenia ma charakter drugorzędny. - Dobrym komandosem może być zarówno piekarz jak i politolog - twierdzi ppłk Przepiórka. Zasadniczo powinien jednak być żołnierzem zawodowym, który odbył już poprzedzające szkolenia. Do selekcji dopuszczani są niemal wyłącznie żołnierze i funkcjonariusze służb mundurowych. - Gdy trafią do jednostki specjalnej nie ma czasu na naukę musztry, regulaminów czy przygotowania fizyczne - zaznacza były wojskowy.
Dowództwo Wojsk Specjalnych szczególnie poszukuje jednak specjalistów ds. łączności, informatyków oraz ratownictwa medycznego. W stosunku do nich jest w stanie zrobić wyjątek i przyjąć ich do selekcji wprost z cywila, bez wcześniejszej służby wojskowej.
Selekcja: 25 na 660
Selekcja składa się z kilku etapów - testów fizycznych, psychologicznych oraz ćwiczeń terenowych. Sprawdzian sprawności obejmuje klasyczne ćwiczenia, jak podciąganie na drążku, pompki czy brzuszki, a także bieg na 3 km, pływanie i nurkowanie. Na tym etapie kandydaci przechodzą również testy psychologiczne. Ci, którzy pomyślnie zaliczą tą część, dostają zaproszenie do drugiego etapu - wyjazdu w góry. Tam zabierają ze sobą najpotrzebniejsze rzeczy: plecak, kompas, śpiwór, nóż i jadą na umówione miejsce spotkania. Instruktorzy zabierają ich w dzicz. Przez kilka dni przechodzą ćwiczenia, biegi, śpią pod gołym niebem. Kto przetrwa, trafi do elity. To motywuje do ekstremalnych wysiłków.
Szacuje się, że selekcję przechodzi jeden na 10. - Czasem mniej - zaznacza Przepiórka. - Do mojego oddziału miałem 660 kandydatów. Po wszystkich etapach do gór przeszło 117 chłopaków. Z tego zostało 25 - relacjonuje.
Szkolenie: liczy się zespół
Szkolenie podstawowe w jednostkach specjalnych trwa od kilku do kilkunastu miesięcy. Nie ma sztywnych reguł. Żołnierze muszą zdobyć wszystkie niezbędne umiejętności. Nie chodzi o "zaliczenie" kursu.
O tym, co powinien umieć każdy żołnierz sił specjalnych, można by mówić godzinami - opowiada ppłk Przepiórka. Oprócz tego, że wszyscy muszą nurkować, skakać ze spadochronem, strzelać snajpersko, rozbrajać bomby czy bezszelestnie obezwładniać przeciwników, każdy ma jakąś specjalność, w której jest mistrzem. Dzięki temu można stworzyć zespół. - Tak naprawdę pojedynczy żołnierz sił specjalnych stanowi znikomą wartość bojową. Liczy się całość - podkreśla były GROM-owiec.
Podstawowy zespół to dwie osoby. W zależności od potrzeby i celu łączy się je w większe całości. W każdej grupie znajdują się mistrzowie: paramedyk, snajper, saper, łącznościowiec. Z tych "klocków" dowódca tworzy drużynę do wykonania konkretnego zadania. Może to być od 2 do 12 osób. Małe dobrze wyszkolone grupy mają wartość bojową dochodzącą nawet do 2-3 tysięcy ludzi. -
Zespół to monolit, to pięść. Jeśli ktoś z tego monolitu odstaje, jest jak środkowy palec wystawiony z pięściPpłk Krzysztof Przepiórka, były dowódca grupy bojwej GROM
Zespół to monolit, to pięść. Jeśli ktoś z tego monolitu odstaje, jest jak środkowy palec wystawiony z pięści - obrazuje Przepiórka.
Na szkoleniu organizuje się zajęcia, w których żołnierze muszą nabywać umiejętności w stresie. Czasem na ćwiczenia wyrywani są w środku nocy. Przechodzą strzelania "sytuacyjno-stresowe". W tzw. "killing housie" muszą np. przeprowadzić operację uwalniania zakładników, strzelając do atrap napastników z ostrej amunicji. - W huku wybuchów żołnierz ma się wtedy skupić na jednym, na wykonaniu zadania - opisuje ppłk Przepiórka.
W czasie walki do percepcji żołnierza spływa mnóstwo informacji. Jest zagrożenie łączące się z potężną dawką adrenaliny, niebezpieczeństwo utraty zdrowia lub życia a także najbliższych - opowiada Przepiórka. - Wokół świszczą kule, jest dym, ogień, są krzyki rannych, są cywile, a żołnierz ma się skupić na zadaniu. Tu musi nastąpić to precyzyjne, niemal chirurgiczne cięcie - zaznacza.
We współczesnych konfliktach wszystko się toczy na styku z ludnością cywilną. Często wrogowie są ubrani tak samo jak zwykli ludzie. Potrzeba niesamowitej uwagi i zdolności właściwej oceny sytuacji, by znaleźć przeciwnika. Czas na podjęcie decyzji wynosi wtedy ok. pół sekundy. Szkolenie musi sprawić, że żołnierze odnajdą się w takiej sytuacji.
Śmierć
Jak żołnierze radzą sobie z zabijaniem? - Nikt nie jest cyborgiem. Każdy radzi z tym sobie indywidualnie - odpowiada Przepiórka. -
Przede wszystkim nie zabijamy, a eliminujemy zagrożenie. W momencie walki wybór jest prosty - albo on albo jaPpłk Krzysztof Przepiórka, były dowódca grupy bojowej GROM
Przede wszystkim nie zabijamy, a eliminujemy zagrożenie. W momencie walki wybór jest prosty - albo on albo ja. Sytuacja jest zero-jedynkowa - przekonuje.
Żołnierze wojsk specjalnych prowadzą działania antyterrorystyczne (taktyka czarna), dywersyjno-rozpoznawcze często na tyłach wroga (taktyka zielona), a także operacje na wodzie. Polscy komandosi sprawdzili się we wszystkich warunkach: na pustyniach i bagnach Iraku, w górach Afganistanu oraz w bałkańskich miastach. Żołnierze z GROM-u, 1. Pułku specjalnego komandosów z Lublińca oraz Formozy zdobywają pozytywne oceny sojuszników. Mimo medialnych spekulacji, a czasem ujawniania konfliktów w strukturach armii (czytaj więcej w artykule "Gromem w GROM"), udaje im się z sukcesem prowadzić tajne operacje na najwyższym światowym poziomie, razem z wojskami z USA, Wielkiej Brytanii i Australii.
Wiemy niewiele o ich osiągnięciach, bo jak mawiał płk Sapierzyński, jeden z byłych dowódców GROM-u, w Wojskach Specjalnych opinii publicznej przekazywać należy jedynie informacje historyczne. Dzięki temu komandosi są w stanie w spokoju realizować swoje misje. Co jakiś czas do mediów przedostaje się wiadomości o sukcesach naszych "cichych profesjonalistów". W ostatnim czasie żołnierze 1. Pułku z Lublińca schwytali w Afganistanie "asa" spośród najważniejszych talibów (czytaj więcej!). To jeden z największych sukcesów naszej armii pod Hindukuszem. Jak dowiedziała się "Rzeczpospolita" nasi żołnierze zostali za to wyróżnieni przez wojska amerykańskie i dowództwo ISAF. Z kolei jedną z najcięższych operacji GROM-u było zdobycie platformy przeładunkowej dla ropy naftowej podczas interwencji w Iraku. Zdaniem specjalistów, to najtrudniejsze zadanie, jakie można dostać na morzu.
Droga kariery?
Dowództwo niechętnie mówi o wynagrodzeniu żołnierzy wojsk specjalnych. - W porównaniu z innymi rodzajami armii warunki zatrudnienia są korzystniejsze - przyznaje wysoki oficer z DWS-u. Szacuje się, że z różnymi dodatkami (za misję zagraniczną) komandos-operator może zarobić kilka tysięcy złotych. "Do Wojsk Specjalnych na całym świecie nie pozyskuje się ludzi dlatego, że tam się dobrze zarabia. Żadne pieniądze nie zrekompensują poświęceń i wysiłku komandosów" – przekonywał w jednym z ostatnich wywiadów przed śmiercią gen. Potasiński.
Zdaniem dowódcy Wojsk Specjalnych motywacja finansowa nie wystarczy nawet do tego, by przejść selekcję. "Chętnych do nas muszą przyciągać niekonwencjonalne metody działania - możliwość przeżycia niebanalnej przygody i służba wśród najlepszych (…) Żołnierz powinien przychodzić do nas nie dlatego, że zarobi, ale dlatego, że czuje, iż urodził się żołnierzem, że to kocha" - mówił generał w rozmowie z tygodnikiem "Polska Zbrojna".
Służba komandosa jest wymagająca i z pewnością odbija się na rodzinie. Jeden z byłych oficerów GROM-u zwierzył się Jarosławowi Rybakowi, autorowi kilku książek o wojskach specjalnych i byłemu rzecznikowi Biura Bezpieczeństwa Narodowego: Na 13 lat życia mego syna, przez siedem nie było mnie w domu. Służba zawodowa działa destrukcyjnie na bliskich. Dopiero w cywilu udało mi się stworzyć prawdziwą rodzinę.
DWS robi wszystko, by zapewnić wsparcie bliskim komandosów. Organizuje wyjazdy integracyjne, kursy językowe dla dzieci i żon żołnierzy, oferuje pracę przy jednostkach. - Bardzo ważna jest w takiej sytuacji żona - przyznaje ppłk Przepiórka. To ona jest buforem, który może pomóc oddzielić życie zawodowe od rodzinnego. - Dobór żony dla żołnierza wojsk specjalnych powinien być poprzedzony selekcją - żartuje wojskowy. -To wielkie wyzwanie dla kobiety - uważa oficer.
Żołnierze wojsk specjalnych mają prawo do szybszej emerytury. W cywilu byli komandosi wiodą z reguły bardzo aktywne życie. Część szkoli wojsko i policję. Dzieli się swoimi spec-umiejętnościami z młodszymi mundurowymi. Niektórzy trafiają do "prywatnych armii" zagranicą np. do Blackwaters (obecnie Xe) czy Dyncorp, jeszcze inni pracują jako doradcy ds. ochrony albo zakładają własne firmy. Często brak im jednak adrenaliny, którą odczuwali w wojsku.
- A jeśli dostałby pan teraz powołanie? - pytam na koniec mojej rozmowy ppłk. Przepiórkę. - Poszedłbym - odpowiada z uśmiechem i bez zastanowienia. - Jeszcze jakieś pytania? - dorzuca.
źródło: Paweł Orłowski, Wirtualna Polska
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz